rodospress.com

Αυτή την ημέρα, 14-2-1948, δημοσιεύεται στο φύλλο αριθμός 39 της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως - και έτσι έχει πλέον και επίσημη ισχύ ως νόμος του Κράτους - κάτι πολύ σημαντικό:

Είναι ο Νόμος υπ’ αριθμόν 547, «Περί διοικήσεως της Δωδεκανήσου» που ψηφίσθηκε από την Δ’ Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων, και κυρώθηκε από τον τότε βασιλέα Παύλο, στις 11-2-1948.

Ο Νόμος 547, αποτελούμενος από 8 άρθρα, και υπογεγραμμένος από τους τότε βασιλέα Παύλο, υπουργό Εσωτερικών Π. Μαυρομιχάλη, υπουργό Δικαιοσύνης Χρ. Λαδά, καθορίζει όλη την διοικητική οργάνωση της Δωδεκανήσου.

Ανάμεσα σε άλλα, στο 1ο Άρθρο, καθορίζει τις τέσσερις επαρχίες στις οποίες διαιρείται η Δωδεκάνησος και τις νήσους που περιλαμβάνονται και υπάγονται στην καθεμία από τις τέσσερις επαρχίες:

α) Ρόδου, περιλαμβάνουσα τας νήσους Ρόδον, Καστελλόριζον, Σύμην, Τήλον, Χάλκην. Πρωτεύουσα Ρόδος.

β) Καλύμνου, περιλαμβάνουσα τας νήσους Κάλυμνον, Αστυπάλαιαν, Λειψούς, Λέρον, Πάτμον. Πρωτεύουσα Κάλυμνος.

γ) Καρπάθου, περιλαμβάνουσα τας νήσους Κάρπαθον και Κάσον. Πρωτεύουσα Πηγάδια.

δ) Κω, περιλαμβάνουσα τας νήσους Κω και Νίσυρον. Πρωτεύουσα Κως.

Καθίσταται η Γενική Διοίκηση Δωδεκανήσου και καθορίζεται η έδρα της, η πόλη Ρόδος.

Καθορίζεται όλο το πολιτικό προσωπικό της Γενικής Διοίκησης Δωδεκανήσου, το προσωπικό ενός εκάστου των Γραφείων των Επάρχων Καλύμνου, Καρπάθου και Κω κλπ, κλπ.

Σε αυτό το φύλλο 39 της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, με ημερομηνία έκδοσης 14-2-1948, δημοσιεύεται επίσης και κάτι εξαιρετικά σημαντικό:

είναι ο Πίνακας των Νήσων, των Νησίδων και των Νησιδίων (όπως ονομάζονταν τότε οι Βραχονησίδες) της Δωδεκανήσου, έτσι όπως αυτός είχε δημοσιευθεί από την Γενική Διοίκηση Δωδεκανήσου, στο φύλλο αριθμός 48, της Εφημερίδας της Στρατιωτικής Διοίκησης Δωδεκανήσου, που εκδόθηκε στη Ρόδο, την 26η Ιουλίου 1947.

Στον πίνακα αυτόν, αναφέρονται με απόλυτη ακρίβεια, όλες οι νήσοι, οι νησίδες και τα νησίδια (βραχονησίδες), που περιλαμβάνονται, ανήκουν και υπάγονται σε κάθε μία από τις τέσσερις επαρχίες του Νομού Δωδεκανήσου.

Έτσι, βλέπουμε ότι η Επαρχία Καλύμνου, αποτελείται από την Νήσον Κάλυμνον, τις νησίδες Καλόλιμνον, Νερά, Πλάτη, Τέλενδο και Ψέριμο, και από τα νησίδια (βραχονησίδες), τα οποία αναφέρονται στην συστάδα στην οποία ανήκει το καθένα.

Έτσι, αναφέρεται η συστάδα Καλύμνου, με τα νησίδια Άγιος Νικόλαος, Άγιος Ανδρέας, Αγία Κυριακή, Απάνω Νησιά και Καλαβρός.

Η συστάδα Γλαρονήσια, με το Μεγάλο, το Μικρό και του Σαρρή το Γλαρονήσι.

Η συστάδα της Ψερίμου με τα νησίδια Λυγιά και Νεκροθήκη.

Τέλος, η συστάδα Καλολίμνου, με τα νησίδια Πρασονήσι, Πίττα, Τσούκα

και εξαιρετικά σημαντικό,

τα Λιμνιά, Μεγάλο Λιμνί και Μικρό Λιμνί,

δηλαδή αυτά που σήμερα είναι πιο γνωστά στο πανελλήνιο, με το όνομα Ίμια, όπως αναφέρονται στον Πλοηγό της Υδρογραφικής Υπηρεσίας του Πολεμικού Ναυτικού.

(Βλέπε:

α) Κώστα Τσαλαχούρη, ΙΜΙΑ Το χρονικό της χάραξης των συνόρων της Δωδεκανήσου (1932-1947), και

β) Μιχ. Ευστ. Σκανδαλίδη, Ο ΝΗΣΙΩΤΙΚΟΣ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΙΑΚΟΥ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ.)

Ο Πίνακας αυτός νησιών, νησίδων και νησιδίων που δημοσιεύτηκε

α) πρώτα στο φύλλο 48 της Εφημερίδας της Στρατιωτικής Διοίκησης Δωδεκανήσου 26-7-1947 και στην συνέχεια

β) στο φύλλο 39 της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, στις 14-2-1948,

δεν είναι κάτι αυθαίρετο, αλλά, είναι αυτό ακριβώς, που με τρόπο σαφή και πέρα από κάθε παρερμηνεία και αμφισβήτηση, αναφέρεται στις Διεθνείς Συμφωνίες που κατά καιρούς υπεγράφησαν.

Πρώτα ανάμεσα στην Τουρκία που παρέδιδε τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία με την Συνθήκη της Λωζάννης την 24η Ιουλίου 1923.

Ύστερα, με την Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων που υπεγράφη την 10η Φεβρουαρίου 1947 και με την οποίαν η ηττημένη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Ιταλία, παρέδιδε τα Δωδεκάνησα, στην νικήτρια Ελλάδα.

Καθώς επίσης και με βάση τα θαλάσσια Ιταλοτουρκικά σύνορα, όπως αυτά καθορίστηκαν με την Συμφωνία και το Πρωτόκολλο που υπεγράφησαν στις 4 Ιανουαρίου και στις 28 Δεκεμβρίου 1932 ανάμεσα στην Τουρκία και την Ιταλία.

Αυτά ακριβώς που έγιναν δεκτά και υπεγράφησαν στην συνθήκη των Παρισίων του 1947, ως Ελληνοτουρκικά πλέον σύνορα.

Η πορεία της Δωδεκανήσου προς την Ελευθερία και την Ενσωμάτωση με την Μητέρα Ελλάδα, υπήρξε πολύ μακρά και βασανιστική!

Ο Δωδεκανησοακός Λαός, την πλήρωσε με 638 συναπτά έτη ξένων κατακτητών:

1309 - 1522 Ιωαννίτες Ιππότες

1522 - 1912 Οθωμανοί Τούρκοι

1912 - 1943 Ιταλοί

1943 - 1945 Γερμανοί

1945 - 1947 Βρετανοί

Όμως, όταν η πολυπόθητη Ελευθερία της Δωδεκανήσου επετεύχθη, θεμελιώθηκε πάνω σε σαφή και πολύ καλά στερεωμένα θεμέλια διεθνών συνθηκών που δεν άφηναν περιθώρια αμφισβητήσεων!

Τα Λιμνιά ή Ίμια, όπως και κάθε άλλο νησίδιο (βραχονησίδα) που περιλαμβάνονται με απόλυτη σαφήνεια σε επίσημες συμφωνίες και χάρτες, αποτελούν αδιαμφισβήτητο μέρος της Ελληνικής Επικράτειας.

Ως τέτοιο, όφειλαν να το διαφυλάξουν όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις από το 1996 μέχρι σήμερα, πράγμα που δεν έκαναν!

Η αποδοχή εκ μέρους των Ελληνικών κυβερνήσεων και η παγίωση του καθεστώτος της λεγόμενης «γκρίζας ζώνης», μόνο με εκχώρηση Εθνικής κυριαρχίας ισοδυναμεί, παρόλα τα περί αντιθέτου που κατά καιρούς ψελλίζονται από τους κυβερνώντες!

Απόδειξη, ακόμη και η τελετή απότισης τιμής στους τρεις νεκρούς ήρωες των Ιμίων προ ημερών, η οποία δεν έγινε στον τόπο της θυσίας τους, στα Ίμια (Λιμνιά), αλλά στην Κάλυμνο.

Και είναι βέβαιο πως, όσο αυτό το καθεστώς παρατείνεται, τόσον η όρεξη της Τουρκίας ανοίγει, στο να μην σέβεται κανένα διεθνή κανόνα, αλλά ανενδοίαστα να εφαρμόζει το βάρβαρο δίκαιο του ισχυρότερου, φυσικά με την ανοχή και την κάλυψη των «συμμάχων» μας!

Ευαγγελία Μ. Παναή

Φιλόλογος - Επιχειρηματίας

Παραδείσι Ρόδος

Πλεύση Ελευθερίας Δωδεκανήσου