rodospress.com

Ανάρτηση στην ομάδα «Συμβαίνει τώρα στη Ρόδο».

H κ Χαρά Οικονόμου, μητέρα του αδικοχαμένου σε τροχαίο δυστύχημα 20χρονου που βύθισε στο πένθος το νησί της Ρόδου την 11η Αυγούστου 2024, ανήρτησε στην ομάδα «Συμβαίνει τώρα στη Ρόδο» το ακόλουθο σχόλιο:

«Πριν λίγες μέρες έχασα το παιδί μου. Έχασα το φως μου, την ανάσα μου.

Όμως σήμερα δεν θέλω να σας πω πως νιώθω, τι βιώνω γιατί δεν υπάρχουν λέξεις να το περιγράψουν και δεν μπορεί να καταλάβει κανείς παρά μόνο όσοι το έχουν ζήσει.

Δεν είχα σκοπό να γράψω τίποτα, αλλά μετά από όσα διάβασα εδώ στην ομάδα σας για το παιδί μου νιώθω την ανάγκη να ακουστεί η αλήθεια όχι για μένα αλλά για εκείνον διότι δεν άντεχε το ψέμα και την υποκρισία και του το οφείλω.

Δεν θέλω να σας πω ποσό καλό παιδί ήταν και όλα αυτά που λένε οι γονείς για τα παιδιά τους αλλά να σας πω ποσό καλός και υπεύθυνος οδηγός ήταν.

Ο Νικόλας μου οδήγησε όταν ενηλικιώθηκε και πήρε το δίπλωμα του. Σαν γονείς επιλέξαμε να περιμένουμε και να μην τον αφήσουμε να οδηγήσει στα 16 πιστεύοντας πως για να βγει στον δρόμο είτε με μηχανή είτε με αυτοκίνητο έπρεπε να ωριμάσει λίγο ακόμα.

Αυτός ήταν ήδη ώριμος.

Τώρα πλέον αναγνωρίζω πως εγώ ήμουν που χρειαζόμουν χρόνο.

Μόλις έκλεισε τα 18 πήρε το δίπλωμα του και αγόρασε ένα μηχανάκι 125 κυβικών, η σωματική του διάπλαση δεν τον βοηθούσε για οτιδήποτε μικρότερο, ο Νικόλας μου ήταν 1.87 και 130 κιλά.

Δεν το πήρε για να τρέχει, να κάνει κόντρες ή όλες αυτές τις νεανικές τρελές που κάνουν τα παιδιά και ομολογώ πως τις έχω κάνει και εγώ όταν ήμουν στην ηλικία του.

Το πήρε για την μετακίνηση του στην δουλειά του και στην σχολή του και για τους ίδιους λόγους που όλοι μας έχουμε ένα όχημα.

Στα 21 αντικατέστησε την μηχανή του με μια μεγαλύτερου κυβισμού για τους ίδιους λόγους ακριβώς.

Είχε άριστη οδηγική παιδεία από τον πατέρα του, ομολογώ πως εμένα με μαλώνανε και οι δυο γιατί με το ζόρι φορούσα ζώνη ή κράνος.

Όμως ο Νικόλας μου δεν έκανε ούτε ένα μέτρο κυριολεκτικά χωρίς κράνος και αν υπήρχε περίπτωση να πάρει συνεπιβάτη είχε πάντοτε ως δεύτερο κράνος το δικό μου για να μην αφήσει απροστάτευτο το άτομο που θα έπαιρνε μαζί του νιώθοντας την ευθύνη που είχε.

Είχαμε συμφωνήσει όταν έφευγε από το σπίτι με την μηχανή να μου έκανε ένα τηλέφωνο λέγοντας μου μαμά έφτασα! Το ίδιο συνέβαινε και στην επιστροφή για το σπίτι με καλούσε και έλεγε μαμά ξεκινάω.

Το τηρούσε πάντα. Το ίδιο έγινε και το μοιραίο βράδυ του δυστυχήματος.

Πάντα μου έκανε εντύπωση η ωριμότητα που είχε στον δρόμο και απορούσα πως σε αυτήν την ηλικία είχε πλήρη επίγνωση της ευθύνης που έφερε και του κινδύνου που υπάρχει και αμέσως συνειδητοποιούσα πως όλα αυτά τα χρόνια στο μεγάλωμα του ο πατέρας τον γαλούχησε σωστά, ένας άνθρωπος που όνειρο του ήταν να φτιάξει ένα πάρκο οδηγικής παιδείας για νεαρά παιδιά κάθε ηλικίας βλέποντας κάθε μέρα σαν οδηγός μηχανής τι συνέβαινε στον τόπο που ζούμε.

Όποτε η πρώτη αλήθεια είναι πως το παιδί μου φορούσε κράνος.

Η δεύτερη αλήθεια είναι πως δεν είχε ασφάλεια. Ισχύει και την ευθύνη την έχω αποκλειστικά εγώ γιατί είχα αναλάβει να την πληρώσω και δεν το έκανα, το ξέχασα και δεν έχω καμία δικαιολογία.

Η τρίτη αλήθεια είναι πως ο Νικόλας μου όλο το καλοκαίρι δούλευε 10:00 με 18:00 και η διαδρομή που έκανε ήταν από την διασταύρωση Τραγανού μέχρι την δουλειά του που είναι λίγο μετά τα φανάρια του Γκολφ και μέσα στην κίνηση πήγαινε πάντα με πολύ χαμηλή ταχύτητα και πολύ προσεκτικά.

Η μηχανή του ήταν σχετικά καινούργια και την έστρωνε ακόμα.

Αυτή την τραγική μέρα που τον έχασα πήγε βόλτα δεν θα σας πω πως δεν κινήθηκε με κάποια χιλιόμετρα παραπάνω γιατί δεν το γνωρίζω.

Θα σας πω μόνο πως δεν είναι εφικτό να πήγαινε με 200 όπως κάποιοι από εσάς αναφέρατε.

Η μηχανή του Νικόλα μου είναι cf moto 450 δεν πιάνει 200 χλμ την ώρα και άστρωτη δεν πιάνει ούτε 160 τελική. Εικάζω γιατί τον γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα πως αν ήθελε να την τρέξει λίγο θα πήγαινε με 120 130;;

Η τέταρτη αλήθεια είναι πως παλαιότερα όταν αναφερόμασταν σε αυτόματο, σκούτερ, παπάκι κτλ όλοι είχαμε στο μυαλό μας μηχανάκια μικρού κυβισμού.

Τώρα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά, τα αυτόματα σκούτερ που βγάζουν οι εταιρίες είναι μεγαλύτερου κυβισμού και 200, 300, 400, 530, 550, 600, 750 κτλ

Με λίγα λόγια μιλάμε για μεγάλες ταχύτητες εν κίνηση και το ίδιο μεγάλες τελικές.

Δηλαδή το γεγονός πως το ένα έχει ταχύτητες και το άλλο είναι αυτόματο σκούτερ καθιστά το σκούτερ αδύνατο να αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα ;;;

Η πεμπτη αλήθεια είναι πως η μηχανή του Νικόλα μου είναι άθικτη μπροστά τιμόνι, μάσκα, πιρούνια , φερινγκ, ντεπόζιτο δεν έχουν πάθει τίποτα όλη η ζημιά είναι στο πίσω μέρος από την σέλα και πίσω. Το είδα από κοντά γιατί σταματήσαμε στον τόπο του δυστυχήματος καθ’ οδον για το νοσοκομείο.

Είναι δυνατόν αυτό το μηχανάκι να τράκαρε το άλλο μηχανάκι και μάλιστα σε ευθεία με 200 χιλ και να μην έπαθε τίποτα;

Δεν θα έμενε τίποτα από την μηχανή μπροστά και θα βρισκόταν χιλιόμετρα μακριά από το σύρσιμο με ζημιές παντού μπροστά και στο πλάι αν είχε αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα.

Το παιδί μου το εμβόλισε η άλλη μηχανή και το χτύπησε στο σημείο που έχει την ζημιά πίσω και φαίνεται ξεκάθαρα και από τις φωτογραφίες. Το αγόρι μου από την σύγκρουση πετάχτηκε στον αέρα και του έφυγε το κράνος που βρέθηκε στον τόπο του ατυχήματος αλλά ορισμένοι επιμένουν να λένε πως δεν είχε.

Η έκτη αλήθεια είναι πως από την εικόνα που έχω δει από την άλλη μηχανή η οποία καταστράφηκε και πήρε φωτιά συμπεραίνω πως έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα διότι διαφορετικά η μηχανή θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση και όχι όπως φαίνεται στις φωτογραφίες ( την είδα από κοντά).

Η έβδομη αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε αν και ποιος παραβίασε φανάρι, αν και ποιος έκανε αναστροφή, ποια πορεία είχαν οι μηχανές, ποιος ευθύνεται για τον χαμό και των δυο, του παιδιού μου και του συγχωριανού μου.

Αυτό θα φανεί όταν τελειώσει όλη η διαδικασία που απαιτείται για να διαπιστωθούν τα ακριβή αίτια του δυστυχήματος.

Στο σημείο αυτό θα σας παρακαλέσω να περιμένετε και εσείς πριν εκφέρετε έτσι απερίσκεπτα γνώμη για ένα παιδί που δεν το γνωρίζατε καν.

Φτάνει πια με την ανθρωποφαγία.

Και η όγδοη και τελευταία αλήθεια είναι πως τα νέα παιδιά, αυτή η νέα γενιά δεν είναι σαν τα μούτρα μας, είναι η ελπίδα και το μέλλον μας. Εμείς είμαστε ανεύθυνοι, απρόσεκτοι, χωρίς οδηγική παιδεία.

Και εκτός από εμάς, υπάρχουν και αυτοί οι μικρόψυχοι, οι πικρόχολοι, οι κακοί, οι καιροσκόποι, οι εκμεταλλευτές που προσπαθούν να μετατρέψουν σε χρήμα μια τραγωδία, οι ψεύτες, οι υποκριτές που δεν διαθέτουν τον παραμικρό σεβασμό για τους συνανθρώπους τους είτε είναι εν ζωή, είτε έχουν φύγει.

Ήταν ζεστό το σώμα του παιδιού μου όταν το είχα αγκαλιά άψυχο πια στο νοσοκομείο, όταν ξεκίνησαν να γράφουν και να λένε κακίες και αναλήθειες για τον Νικόλα μου, τον τρόπο που μεγάλωσε, τον χαρακτήρα και το ήθος του.

Τέλος εύχομαι τα παιδιά τα δικά σας να είναι γερά, δυνατά, υγιή και καλότυχα.

Να ζήσουν μια γεμάτη ζωή και να εκπληρώσουν τα όνειρα τους κάτι που το δικό μου το παιδί δεν κατάφερε.

Η μαμά του Νίκου.