rodospress.com

Ο Ηλίας Μαντικός παίζει κανονάκι και οι μελωδίες του πλημμυρίζουν νοσταλγία.

Την άλλη εβδομάδα, η εκπομπή «Ελλήνων Δρώμενα» της ΕΡΤ1, θα κάνει αφιέρωμα στους πέντε κανονιέρηδες της Ελλάδας, κι ο Ηλίας Μαντικός από τη Ρόδο είναι ανάμεσά τους. Έχει κερδίσει θέση εκεί, τόσο γρήγορα και τόσο καθαρά.

Ο Ροδίτης κανονιέρης που αποκτά φτερά «από τους στόχους που βάζει», διαγράφει ήδη τη δική του σημαντική πορεία στη ζούγκλα της Αθήνας, συνεργαζόμενος με τα πιο δυνατά ονόματα και γράφοντας τις δικές του συνθέσεις που θα παρουσιάσει σε δίσκο.

Τι ωραίο που είναι αυτό το όργανο, σκέφτομαι, που η νοσταλγία του πονάει και ομορφαίνει τις μουσικές όλου του κόσμου!

«Στο σπίτι μας στη Ρόδο ήμασταν τέσσερις αδελφές, κι εγώ, μου λέει. Όλοι από το Μουσικό Σχολείο και παίζαμε όλοι κάποιο όργανο. Η μεγάλη μου αδελφή η Μαρία, κιθάρα και τραγουδούσε, η δεύτερη η Στέλλα έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε, εγώ το νούμερο τρία κανονάκι, η τέταρτη η Ελένη κανονάκι και τραγουδούσε, κι ο πατέρας μας ο Μιχάλης έπαιζε μπουζούκι, ερασιτεχνικά, αλλά αξιοπρεπέστατα. Φαντάζεστε τι γινόταν στο Ροδίνι, σε κάθε γιορτή και κάθε μάζωξη. Και δεν είπα για τον παππού μου που ήταν ψάλτης στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου όπου έψελνα κι εγώ για κάποιους μήνες, γύρω στα 18 μου που πήρα και το δίπλωμα βυζαντινής μουσικής».

Το κανονάκι πώς ήρθε στη ζωή σου; Αυτή η μελωδική παράδοση της Μέσης Ανατολής;
Πρώτα αγάπησα τον δάσκαλό μου και μετά το όργανο. Ήταν ο Παντελής Αναστασόπουλος στο Μουσικό Γυμνάσιο της Ρόδου, εκεί απ’ όπου ξεκίνησα παίζοντας κρουστά. Αν σε εμπνεύσει ένας δάσκαλος, όλα είναι δυνατά. Στην αρχή με ένα δανεικό κανονάκι και από τις διακοπές της Α’ Γυμνασίου μέχρι να πάω στη Β’, ξεκίνησα να μελετώ τόσο ζεστά μέχρι τη Γ’ Λυκείου που έφτασα να μελετώ από οκτώ έως δεκατέσσερις ώρες την ημέρα, δεν πάει να καιγόταν ο κόσμος. Για εμένα το κανονάκι είχε γίνει ο θυμός μου, ο έρωτας, όλα τα συναισθήματα που αισθανόμουν και τα εξέφραζα μ’ αυτό. Ο δάσκαλός μου, μου είχε γράψει ένα CD με επιλογές τραγουδιών κι άκουγα μόνο αυτό. Δεν υπήρχαν τότε οι σημερινοί τρόποι.

Και κάπως έτσι ξεκίνησαν οι εμφανίσεις σου με την Πειραματική Χορωδία του Δήμου Ρόδου και η γνωριμία σου με τον Γιώργο Πούλο!
Ο Γιώργος μπορεί να σου δώσει αυτό που χρειάζεσαι τη στιγμή που πρέπει. Είναι μαγικός ως παίκτης και ως δάσκαλος στο μπουζούκι. Μάλιστα για ένα χρόνο μου είχε διδάξει και ταμπουρά στο Μουσικό Σχολείο. Κι εδώ θυμάμαι κάτι που δεν θα το ξεχάσω σε όλη μου τη ζωή. Μελετούσα στην Α’ Γυμνασίου ένα κομμάτι για μια ολόκληρη σχολική χρονιά ώστε να το παίξω στο τέλος της, στη σκηνή. Βγαίνω στη σκηνή και παθαίνω το λεγόμενο «σεντόνι». Κοιτούσα τον κόσμο, με κοιτούσε ο κόσμος, κι εν πάση περιπτώσει καταλάβαμε όλοι ότι δεν μπορώ να παίξω. Άφησα το όργανο, με χειροκρότησαν, έκανα την υπόκλιση και κατέβηκα. Δεν ξεχνιούνται αυτά. Δεν έφταιγε ο Πούλος, εγώ δεν μπόρεσα να διαχειριστώ το άγχος μου. Την επόμενη χρονιά βγήκα με κανονάκι με τον Αναστασόπουλο και με κάποιο τρόπο μέχρι και ταξίμι έπαιξα.
Κι έφτασες να παίζεις ταξίμι στο αφιέρωμα που έκανε η εκπομπή «Στην Υγειά μας» στη Γλυκερία και να σε παρουσιάζει η ίδια και να έχετε ολοκληρώσει αυτές τις μέρες τα νέα τραγούδια του Γιώργου Νταλάρα!
Πράγματι. Με τη Γλυκερία εκείνη την ημέρα ήταν η ορχήστρα της κι εγώ ο μόνος guest ενώ έχω κάνει εμφανίσεις μαζί της και σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη. Κι ο Γιώργος Νταλάρας, μού έκανε την τιμή να με επιλέξει, μετά την πρώτη φορά που έπαιξα μαζί του στις «Κασέτες του Μελωδία» και για το στούντιο όπου ετοιμάζει 10 νέα και παλιά τραγούδια, μια πάρα πολύ ωραία δουλειά, την οποία μόλις ολοκληρώσαμε.
Κι εσύ ετοιμάζεις τη δική σου δουλειά, με δικές σου συνθέσεις για το 2021!
Έχω ολοκληρώσει τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο, με επιρροές έθνικ και τζαζ, μαζί με το ανατολίτικο στοιχείο ο οποίος θα βγει το 2021. Έχω επίσης το δικό μου κανάλι στο YouTube https://www.youtube.com/channel/UC2akwuw-5HimCxYM8PILShw. Σ’ αυτό παρουσιάζω δουλειές οι οποίες δεν είναι ολοκληρωμένες όπως σ’ ένα δίσκο, αλλά είναι ένα δείγμα δουλειάς, άμεσα διαθέσιμο στον κόσμο. To “north sea”», που θα παρουσιάσετε στην ηλεκτρονική μορφή της εφημερίδας σας, μ’ αυτή μου τη συνέντευξη, είναι δική μου σύνθεση και η ορχήστρα που παίζει είναι η ίδια μ’ αυτήν που παίζει τις συνθέσεις μου, σ’ όλα το κομμάτια του δίσκου.

Τι σε βοήθησε στην ωραία αυτή πορεία, τι σου άνοιξε τους ορίζοντες;
Από 15 χρονών, για κάποιο λόγο, οι δικοί μου μ’ άφηναν να ταξιδεύω μόνος μου. Πήγαινα στο Ηράκλειο της Κρήτης όπου εκεί ο Ρος Ντέιλι κάνει μια καταπληκτική δουλειά, με σεμινάρια που παραδίδουν masterclass μουσικοί οι οποίοι έρχονται από όλο τον κόσμο. Έτσι παρακολούθησα από μία εβδομάδα τα σεμινάρια του Χαλίλ Καραντουμάν ο οποίος δεν ζει πια, του Γκιοκσέλ Μπακταγκίρ, παγκοσμίου φήμης κανονιέρηδες κι αργότερα φοιτητής παρακολούθησα τον Αχμέτ Μετέρ. Στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής στην Άρτα όπου ήταν η μοναδική μου επιλογή και κατάφερα να εισαχθώ, βρήκα πολύ καλούς διδάσκοντες, μεταξύ των οποίων τον Αποστόλη Τσαρδάκα, σε μια υψηλού επιπέδου σχολή που μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης. Κι όταν ήμουν στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, έπαιρνα το καράβι το πρωί, πήγαινα στον Πειραιά, έκανα μάθημα με τον δάσκαλό μου κι έπαιρνα την ίδια μέρα το καράβι για την επιστροφή μου ώστε να φτάσω την άλλη μέρα το πρωί στη Ρόδο. Κι αυτό το χρωστάω στους γονείς μου. Έμαθα έτσι ότι μουσική σημαίνει και ταξίδι και το συνδύασα απόλυτα μ’ αυτό αφού αργότερα άλλαζα και τέσσερις νομούς σε δύο μέρες, για εμφανίσεις. Θέλω εδώ να πω ότι έμεινα ένα χρόνο στα Γιάννενα όπου συνεργάστηκα με τον Δημήτρη Υφαντή στο Τρίφωνο, κι είναι ο πέμπτος χρόνος μου στην Αθήνα όπου έχω εμφανιστεί στην παρουσίαση του δίσκου της Μιρέλας Πάχου, συνεργαζόμενος με τον Μίλτο Πασχαλίδη, μια περίοδο όπου γνώρισα το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου κι έπαιξα για λίγο μαζί τους. Αργότερα με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, με την ηθοποιό Όλια Λαζαρίδου κάναμε την παράσταση για τον Νίκο Καββαδία, αλλά και σε εμφανίσεις με τη Λίνα Νικολακοπούλου ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό, και τον Διονύση Σαββόπουλο στο «Άλσος» όπου ήμουν με τη Νικολακοπούλου, τον Ορφέα Περίδη, κι ένα από τα καλύτερα μπουζούκια στην Ελλάδα, τον Μανόλη Πάππο.
Να κυνηγάς το όνειρό σου στην Αθήνα θα πρέπει να μην είναι δύσκολο και μάλιστα αυτές τις εποχές!
Δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Οι στόχοι μου, μού δίνουν φτερά, γι’ αυτό μπορώ και προσπερνώ τις δυσκολίες. Και το ότι προσπαθώ να μυήσω κι άλλους στη μουσική. Έχω τους μαθητές μου κι αυτό μόνο καλό μπορεί να μου κάνει. Μέσα στη διαδικασία του μαθήματος μαθαίνω κι εγώ.

Έρχεται πια μόνον όταν μπορεί στη Ρόδο, να δει την οικογένειά του και τους φίλους μουσικούς που έχει κι ας μη δούλεψε ποτέ στο νησί. Άλλωστε η Ρόδος μπορεί να σε πάει παντού, εκείνον από μικρό τον πήγαινε.

ΡΟΔΙΑΚΗ - Pοδούλα Λουλουδάκη