rodospress.com

«Το Πολυτεχνείο δεν ανήκει στα Κόμματα. Ανήκει στους απλούς ανθρώπους. Δεν έχει ανάγκη από κομματικούς πάτρωνες και τοποτηρητές, έχει ανάγκη από μια ζωντανή κοινωνία»,

σημειώνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου και εξαπολύει επίθεση κατά ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΜέΡΑ25 για τη στάση τους.

Με δήλωσή της η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας σημειώνει ότι φέτος, οι συνθήκες επιβάλλουν να προστατευτεί η υγεία και η ζωή των απλών ανθρώπων, για να μπορούν στο μέλλον να συμμετάσχουν ξανά στις πορείες και στις διαδηλώσεις που θα γίνουν, αλλά και στους αγώνες που είναι αναγκαίοι και σήμερα. «Όχι εν είδει εθίμου ή επαναστατικής γυμναστικής, αλλά για τους πραγματικούς λόγους που αξίζει και πρέπει κανείς να παλεύει, να αντιστέκεται, να αγωνίζεται και να υφίσταται το κόστος».
Παράλληλα, σημειώνει ότι οι αντιδράσεις των τριών κομμάτων δεν έχουν καμμία σχέση ούτε με την μεγαλειώδη δράση των φοιτητών του 1973 ούτε με το πνεύμα της Επετείου της Εξέγερσής τους.

Ολόκληρη η δήλωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου
Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μια πηγαία κι ακηδεμόνευτη φοιτητική εξέγερση ενάντια στη Χούντα, χωρίς κομματική αναφορά ή χροιά, χωρίς κομματική ή άλλη πειθαρχία, χωρίς σιγουριά και υπογραφές, μια εξέγερση με αναφορά στην Ελευθερία, που η Χούντα είχε βίαια αφαιρέσει. Μια εξέγερση που πνίγηκε στο αίμα και που εξακολουθεί μέχρι σήμερα να εμπνέει όσους αγωνίζονται για δημοκρατία κι ελευθερία.

Τις τελευταίες ώρες παρακολουθούμε τους όψιμους «πατέρες» του Πολυτεχνείου, να επιζητούν την προσοχή των πολιτών, διεκδικώντας δήθεν να τιμήσουν την Επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μιας εξέγερσης που τα Κόμματα της εποχής όχι απλώς δεν την στήριξαν, αλλά αρχικά την κατήγγειλαν.

Κι όμως, σήμερα, οργανωμένα κόμματα του Κοινοβουλίου παριστάνουν ότι η εξέγερση των φοιτητών του 1973 τους ανήκει. Και καμώνονται ότι δικαιούνται εκείνοι, περισσότερο από τους απλούς ανθρώπους να τιμήσουν την Επέτειο, κάνοντας πορεία και «εγγυώμενοι την τήρηση των μέτρων». Είδαμε τον Δ.Κουτσούμπα του ΚΚΕ να διαβεβαιώνει ότι «το οργανωμένο λαϊκό κίνημα ξέρει να τηρεί τα μέτρα», παραπέμποντας στην στρατιωτικού τύπου και πειθαρχίας πορεία που οργάνωσε το κόμμα του την Πρωτομαγιά. Είδαμε τον Γ.Βαρουφάκη του Μέρα25 να κομπάζει ότι «θα κάνουν την πορεία μόνον οι βουλευτές και 2 κεντρικά στελέχη του Κόμματος και θα ζητήσουν από τα μέλη να μην έρθουν». Είδαμε και τους 2 αυτούς αρχηγούς και τα κόμματά τους, να συμμαχούν και να συνυπογράφουν κείμενο «υπεράσπισης του Συντάγματος» από κοινού με τον Α.Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, που επί 4 χρόνια επέβαλλαν Μνημόνια παρά τη λαϊκή εντολή, έκαναν κουρέλι το Σύνταγμα, κατέφυγαν στην ακραία καταστολή και ποινικοποίηση κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης και εξέδωσαν ουκ ολίγες απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, ακόμη και παραμονές της Επετείου του Πολυτεχνείου, και μάλιστα χάριν της επίσκεψης του Προέδρου των ΗΠΑ (14-11-2016)…

Αυτές οι κομματικές δράσεις και αντιδράσεις δεν έχουν καμμία σχέση ούτε με την μεγαλειώδη δράση των φοιτητών του 1973 ούτε με το πνεύμα της Επετείου της Εξέγερσής τους. Δεν είναι παρά μια θλιβερή προσπάθεια αντιποίησης των αγώνων εκείνων που πράγματι αγωνίστηκαν με αυταπάρνηση, πολλοί από αυτούς χάνοντας τη ζωή τους, επί Χούντας. Το να χάσεις τη ζωή σου παλεύοντας κατά της Χούντας και κάθε απολυταρχίας, αγωνιζόμενος για την Ελευθερία, είναι μεγαλειώδες. Το να χάσεις τη ζωή σου αγνοώντας επιδεικτικά και χάριν δήθεν αντιπολίτευσης τα μέτρα προστασίας της υγείας σου, είναι βλακώδες και τραγικό. Το να προσκαλείς άλλους να θέσουν σε διακινδύνευση τη ζωή τους και τη ζωή των συνανθρώπων τους κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι εγκληματικό. Το να φαντασιώνεσαι ότι μια γελοία, προκλητική και περιττή, εν μέσω lockdown, αστυνομική απαγόρευση συγκεντρώσεων εξομοιώνεται με τα τανκς της Χούντας είναι προσβλητικό. Το να ισχυρίζεσαι ότι έτσι τιμάς την Επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι ύβρις και εξευτελισμός της Επετείου.

Το Πολυτεχνείο δεν ανήκει στα Κόμματα. Ανήκει στους απλούς ανθρώπους. Δεν έχει ανάγκη από κομματικούς πάτρωνες και τοποτηρητές, έχει ανάγκη από μια ζωντανή κοινωνία. Και φέτος, οι συνθήκες επιβάλλουν να προστατευτεί η υγεία και η ζωή των απλών ανθρώπων, για να μπορούν στο μέλλον να συμμετάσχουν ξανά στις πορείες και στις διαδηλώσεις που θα γίνουν, αλλά και στους αγώνες που είναι αναγκαίοι και σήμερα. Όχι εν είδει εθίμου ή επαναστατικής γυμναστικής, αλλά για τους πραγματικούς λόγους που αξίζει και πρέπει κανείς να παλεύει, να αντιστέκεται, να αγωνίζεται και να υφίσταται το κόστος.