rodospress.com

Ένας άτυπος «πόλεμος», που σοβεί ανάμεσα σε δύο οργανισμούς είσπραξης και διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων, εφτά κατηγορίες για κακουργήματα στην μέχρι το 2018 διαχείριση,

το Συμβούλιο της Επικρατείας και, κυρίως, το καλό των χρηστών (που είμαστε όλοι μας)… Όλα παίζουν στο ταμπλό για τα πνευματικά δικαιώματα στο ελληνικό τραγούδι, όπως δείχνει έρευνα του youfly.com.

Την ώρα που δημοσιεύεται η έρευνα του Youfly.com, πληροφορηθήκαμε ότι η δικηγόρος της «Αυτοδιαχείρισης» και διαπρεπής νομικός, Έλλη Ρούσσου, παραιτήθηκε από τον οργανισμό με επιστολή της.

Τα πνευματικά δικαιώματα για το τραγούδι στην Ελλάδα

Αν σας ρωτούσαν – λέμε τώρα – «Τι εστί πνευματικό δικαίωμα του τραγουδιού», θα ξέρατε να απαντήσετε; Και αν ναι, θα βγάζατε άκρη να εξηγήσετε, μέσα σε έναν νομικό και μη κυκεώνα, τι πραγματικά συμβαίνει στην Ελλάδα με τα πνευματικά δικαιώματα του τραγουδιού και μια άτυπη «κόντρα», που σοβεί ενώπιον του υπουργείου Πολιτισμού;

Να σας πω: Μάλλον όχι. Και επειδή είναι μια εξαιρετικά περίπλοκη υπόθεση, με πολλά παρακλάδια, θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω στο γρήγορο τα αποτελέσματα μιας έρευνας, η οποία προσπάθησε να κατανοήσει το πολύ απλό «τι, επιτέλους, γίνεται».

Προτού μπούμε σε τόσο πολλές λεπτομέρειες – πιστέψτε με, είναι αναγκαίες για την κατανόηση – λέω να σας φέρω εδώ, ψηλά στο κείμενο, ένα από τα δια ταύτα, που φαίνεται να μας αφορά όλους. Δια στόματος της Λούκας Κατσέλη, γενικής διευθύντριας της νεοσύστατης ΕΔΕΜ (Ένωση Δικαιούχων Έργων Μουσικής). Του start-up οργανισμού είσπραξης και διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων για το Τραγούδι, η οποία λειτουργεί παράλληλα με την παλαιότερη εταιρεία «Αυτοδιαχείριση», που έχει και ιστορικό και βάρη στο ενεργητικό της.

Για την κυρία Κατσέλη δεν είναι ο αντίπαλος η «Αυτοδιαχείριση», σε ένα τοπίο που οι Έλληνες δημιουργοί έχουν διαλέξει τον έναν ή τον άλλον οργανισμό. Είναι «ο ίδιος μεγάλος εχθρός που είδαμε και στις τράπεζες». Οι μεγάλοι οργανισμοί, που με κάποιον τρόπο επιχειρούν να απορροφήσουν το ελληνικό τραγούδι. «Μόνον με εμπορικό σκοπό θέλουν να διαχειρίζονται το έργο των Ελλήνων δημιουργών, που χάνουν τη διαπραγματευτική τους ικανότητα απέναντι στο ξένο ρεπερτόριο.

«Έτσι προωθείται η ομογενοποίηση στο τραγούδι»

«Έτσι, προωθείται η ομογενοποίηση του τραγουδιού. Αυτό που παίζει, παντού ίδιο, σε όλο τον κόσμο. Χάνεται η ποικιλομορφία της ελληνικής μουσικής δημιουργίας, όπως και αντίστοιχες άλλων εθνών. Δεν είναι αφελείς οι Γάλλοι, που έχουν θεσπίσει ειδικές ρυθμίσεις για το τραγούδι τους. Π.χ. ότι τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα θα πρέπει να παίζουν γαλλικό ρεπερτόριο κατά μεγάλο μέρος».

Για να ξέρουμε από την αρχή ποιο είναι το… μάρμαρο. Πάμε, όμως, στην αρχή. Από την προπαίδεια, που λένε. Τι εστί πνευματικό δικαίωμα στο τραγούδι. Εδώ έρχεται να μας «ξεναγήσει» ένας ενεργός δημιουργός, ο Σταμάτης Κραουνάκης: «Είναι το δικαίωμα στον κόπο του. Η αντιμισθία για το έργο του όσο ζει και για 70 χρόνια ακόμη, από τη χρήση του πονήματός του».

Μιλάμε για τραγούδια που ακούγονται σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, ξενοδοχεία, στην εστίαση, σε μπαρ, σε νυχτερινά κέντρα και μουσικές σκηνές, σε διαφημίσεις φερ’ ειπείν, σαν μουσικά χαλιά, ακόμη και σε… ασανσέρ ή κρουαζιερόπλοια.

«Αυτά τα χρήματα μαζεύονταν μέχρι τώρα με τον τρόπο της… Τουρκοκρατίας. Η Ανώνυμη Εταιρεία Πνευματικής Ιδιοκτησίας (ΑΕΠΙ – σ.σ.: ιδρύθηκε το 1930) ήταν ο μοναδικός φορέας είσπραξης. Και τον οποίο είχαμε όλοι αποδεχθεί ως αναγκαίο κακό. Με εξαίρεση την ΕΜΣΕ (Ένωση Μουσικοσυνθετών και Στιχουργών Ελλάδας), την αριστεροκρατούμενη». Μέχρι που το 2003, παράλληλα με την ΑΕΠΙ, ιδρύθηκε η εταιρεία είσπραξης και διαχείρισης δικαιωμάτων «Αυτοδιαχείριση».

Διάλυση και κατηγορίες για εφτά κακουργήματα

Για την ιστορία: Στα ιδρυτικά μέλη της ΕΜΣΕ, το 1972 εν μέσω Χούντας μάλιστα, ήταν ο αξέχαστος Μάνος Λοΐζος και ο Χρήστος Λεοντής, που θα μας μιλήσει παρακάτω. Ενώ, στο μεταξύ, κάποιοι από τους μεγάλους – και διεθνείς μας – συνθέτες του τραγουδιού συνεργάζονταν, για την είσπραξη των δικαιωμάτων τους, με ξένες εταιρείες, όπως η γαλλική SACEM και η γερμανική GEMA.

Το σχήμα της οικογενειοκρατούμενης ΑΕΠΙ, με τους παχυλούς μισθούς, δεν ήταν ξεκάθαρο «και σωστά οργανωμένο», κατά τον Σταμάτη Κραουνάκη, «εξού και εξέπνευσε». Για να τα λέμε με το όνομά τους, διαλύθηκε ύστερα από σκάνδαλο (το 2017) και οι ιθύνοντες βρέθηκαν με επτά κακουργηματικές κατηγορίες στην πλάτη τους. Λίγα να σας γράφω, πολλά να καταλαβαίνετε.

14.000 δημιουργοί τραγουδιού στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα υπάρχουν 14.000 δημιουργοί τραγουδιού. Δημιουργοί με τεράστια ρεπερτόρια, αλλά και δημιουργοί του ενός τραγουδιού, μαζί. Τόσοι τουλάχιστον «πέρασαν» στην παροδική, διετή, λύση με ημερομηνία λήξης, μετά τη διάλυση της (ιδιωτικής) ΑΕΠΙ και την παραπομπή των κατηγορούμενων. Δηλαδή, στην λύση με τα αρχικά ΕΥΕΔ (Ειδική Υπηρεσία Έκτακτης Διαχείρισης Δικαιωμάτων), που στήθηκε με εισήγηση στο υπουργείο του κρατικού ΟΠΙ (Οργανισμού Πνευματικής Ιδιοκτησίας), για να διαχειριστεί την είσπραξη και διαχείριση, μέχρι να αποφασίσουν οι δημιουργοί τι θα κάνουν. Παίρνοντας για «προίκα» και τα ανείσπρακτα της ΑΕΠΙ και τους δημιουργούς.

Κάπου 800 δημιουργοί και κληρονόμοι έχουν παραδώσει την είσπραξη, διαχείριση και απόδοση (με βάση το πόσο παίζονται τα πονήματά τους) των δικαιωμάτων τους στην «Αυτοδιαχείριση». Η οποία φέρεται, πέρα από την ιστορία της, να βαρύνεται – όπως προέκυψε στην παρούσα έρευνα – με δάνειο ενός εκατ. ευρώ από την Παγκόσμια Συνομοσπονδία Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης Δημιουργών και Συνθετών (CISAC), για να φτιάξει τα γραφεία και το σύστημα είσπραξης. Και με χρέη 1.070.000 ευρώ στην Εφορία. Και τα δύο, όπως τα ισχυρίστηκε ο Χρήστος Νικολόπουλος.

Όσο λειτουργούσε η προσωρινή ΕΥΕΔ, τον Μάιο του 2019,191 ιδρυτικά μέλη, δημιουργοί και κληρονόμοι δημιουργών αποφάσισαν να μην υπογράψουν στην υπάρχουσα ήδη «Αυτοδιαχείριση», αλλά να φτιάξουν μια ολοκαίνουργια εταιρεία δικαιωμάτων, που θα διαχειρίζονται οι ίδιοι: την ΕΔΕΜ, που σήμερα αριθμεί 2.200 μέλη.

Πολύτιμα ρεπερτόρια του ελληνικού τραγουδιού

Η ΕΔΕΜ διαχειρίζεται, ενδεικτικά, τα ρεπερτόρια των Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Σαββόπουλου, Τσιτσάνη, Ζαμπέτα, Καλδάρα, Μικρούτσικου, Κραουνάκη, Κηλαηδόνη, των Καζαντζίδη, Πάριου, Γαλάνη (ως συνθετών), Πλέσσα, Νικολόπουλου, Ανδριόπουλου, Κατσαρού, Πολυκανδριώτη, Κατσιμίχα, Δεληβοριά, Καλαντζόπουλου Σαμπάνη, κ.ά.

Η «Αυτοδιαχείριση» εισπράττει, ενδεικτικά, για τα ρεπερτόρια των Χιώτη, Βαμβακάρη, Γιάννη Παπαϊωάννου, Άκη Πάνου, Μαμαγκάκη, Μαρκόπουλου, Λεοντή, Κόκοτου, Σπανουδάκη, Μηλιώκα, Θαλασσινού, Νίκου Αντύπα κ.ά.

Σε αυτούς τους δημιουργούς και στους προσθέστε και τους ξένους δημιουργούς, από τα ρεπερτόρια των δισκογραφικών, που εκπροσωπούν πολυεθνικοί εκδότες. Ένθεν και ένθεν. Από τα μεγάλα, της Sony και της MUSOU η «Αυτοδιαχείριση». Της Universal και της Warner η ΕΔΕΜ.

«Άρχισαν τα όργανα» με τις ξένες εταιρείες

Εδώ, να σημειώσω και μια είδηση που έβγαλε η έρευνα για τα πνευματικά δικαιώματα: Στην Ελλάδα ήδη έχει έρθει και έχει νοικιάσει γραφεία, σύμφωνα με πληροφορίες, η πολυεθνική εταιρεία ψηφιακών τεχνολογικών εφαρμογών, Orfium (Music Rights Management & Monetization Solutions), η οποία θέλει να εισέλθει στον τομέα διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων. Και στην οποία αναμένεται να «γραφτούν» για τα εν Ελλάδι δικαιώματά τους εκδότες με ρεπερτόρια των μεγάλων και μη ξένων ή πολυεθνικών δισκογραφικών εταιρειών. Όπερ σημαίνει ότι, σύντομα, οι δύο ελληνικές εταιρείες θα χάσουν, πιθανότατα, την εκπροσώπηση ξένων δημιουργών.

Τι σημαίνει η «μοιρασιά» των δικαιωμάτων για τους χρήστες; Εμάς, δηλαδή. Για την ακρίβεια όλους όσους πληρώνουν πνευματικά δικαιώματα (διότι οι μεμονωμένοι χρήστες τα πληρώνουν, στις μεγάλες μουσικές πλατφόρμες, με την αγορά των τραγουδιών). Τελευταία, κυρίως τα ραδιόφωνα, FM και διαδικτυακά και οι τηλεοράσεις, καθώς η πανδημία έχει κλείσει εστίαση, μπαρ, ξενοδοχεία κ.λπ. και οι εισπράξεις… έχουν στραφεί στα προαναφερθέντα.

Σημαίνει ότι θα έρχονται να (διαπραγματεύονται ή να) εισπράττουν πνευματικά δικαιώματα δύο ή και τρεις διαφορετικοί φορείς. Αντί για έναν, κοινό. Χώρια τα μηχανικά – εκτελεστικά δικαιώματα (άλλα αυτά…) που εισπράττουν οι GEA – GRAMMO, Ερατώ, Απόλλων (Αστικός Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός για τα Συγγενικά Δικαιώματα), που εισπράττει κυρίως για τις δισκογραφικές και τα δικαιώματα στην παραγωγή.

Η μακρινή Βραζιλία έχει 7 οργανισμούς διαχείρισης δικαιωμάτων, αλλά έχουν καταφέρει να λειτουργούν, σε αγαστή συνεργασία, και με μία είσπραξη για τον χρήστη, κάτω από έναν κοινό οργανισμό – ομπρέλα. Στην Ελλάδα θα δούμε παρακάτω τι γίνεται…

Που είμασταν; Α, στην ίδρυση της ΕΔΕΜ, που πήρε και την ανάλογη, κατά το νόμο, άδεια από την Πολιτεία. Όταν πια έληξε η «θητεία» της ΕΥΕΔ και ύστερα από διαρκείς κι επίμονους αγώνες των 2.200 δημιουργών και κληρονόμων για την αδειοδότηση από το υπουργείο Πολιτισμού – και με συλλαλητήρια.

Ο έλεγχος χάνεται…

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, τώρα τον έλεγχο χάνουμε (με νόημα, αυτό), που τραγουδούσε και ο Sakis. Η αδειοδότηση από το υπουργείο Πολιτισμού, με την υπογραφή της Λίνας Μενδώνη, και η ακόλουθη ΚΥΑ (κοινή υπουργική απόφαση, με το υπουργείο Οικονομικών) δόθηκε, τον Αύγουστο του 2019, ύστερα από αίτημα της ΕΔΕΜ, που τότε είχε 269 μέλη. Ενώ το Φεβρουάριο του 2020, που πήρε, τελικά, την άδεια είχε 1.209 μέλη. Ακολούθησε η ΚΥΑ (κοινή υπουργική απόφαση του ΥΠΠΟΑ με το Υπουργείο Οικονομικών).

Εδώ μπαίνει η καθηγήτρια Νομικής Ειρήνη Σταματούδη, που εμφανίστηκε κάτω από τον τίτλο «Η Σιδηρά Κυρία της πνευματικής ιδιοκτησίας» («ΤΑ ΝΕΑ»), το Φεβρουάριο. Κατ’ ουσία εκπρόσωπος της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Οργανισμών Συνθετών και Στιχουργών (CISAC) και υπεύθυνη για τη διαπραγμάτευση περί ένωσης των δύο εταιρειών. Με την Λούκα Κατσέλη από την πλευρά της ΕΔΕΜ.

«Η απόφαση του υπουργείου στηρίχθηκε σε νόμο του ΣΥΡΙΖΑ, που επέτρεπε στη γ.σ. των μελών της ΕΥΕΔ να αποφασίσει ποιος οργανισμός συλλογικής διαχείρισης θα εκπροσωπήσει το σύνολο των μελών της, παρόλο που στη συνέχεια αυτής της διάταξης το ΥΠΠΟΑ, με ΚΥΑ, αποφάσισε να μεταφέρει αξιώσεις της ΕΥΕΔ στην ΕΔΕΜ. », μου λέει η κ. Σταματούδη.

Η Λούκα Κατσέλη υποστηρίζει, αντίθετα, ότι «κανένας δεν επέβαλε στους δημιουργούς να πάνε στην ΕΔΕΜ. Και άλλωστε δεν προβλεπόταν κάτι τέτοιο από το νόμο. Γι’ αυτό, ένα προς ένα, τα σημερινά 2.200 μέλη της ΕΔΕΜ υπέγραψαν νέες συμβάσεις ανάθεσης».

Η κόντρα εξελίσσεται

Όπως καταλάβατε, σοβεί, ήδη, η «κόντρα» που λέγαμε παραπάνω. Στην πρώτη κλήση για γ.σ. δεν πήγε το σύνολο των μελών. Στη δεύτερη δεν πήγαν ούτε το 50%. Και στην τρίτη σύγκληση, με βάση την ίδια διάταξη που επικαλείται η κ. Σταματούδη, ψήφισαν 341 μέλη και η απόφασή τους πήγε στο υπουργείο. «Κανένας από τα μέλη της ΕΥΕΔ δεν αμφισβήτησε το κύρος και την αντιπροσωπευτικότητα της Γενικής Συνέλευσης», ισχυρίζεται η κα Κατσέλη.

«Λυσσωδώς πολεμήθηκε η άδεια της ΕΔΕΜ», συμπληρώνει από την πλευρά του ο Σταμάτης Κραουνάκης. «Διότι η τάση είναι να τα μαζέψουνε όλα μπιρ παρά, χωρίς αυτονομία και ανεξαρτησία για τους Έλληνες δημιουργούς, για να μπορούν να τα μεταπωλήσουν σε διεθνείς πλατφόρμες και διεθνή σούπερ μάρκετ τραγουδιών, μπιρ παρά επίσης. Αυτό που βλέπουμε δεν αφορά μόνον στα πνευματικά δικαιώματα, αλλά στις χώρες ολόκληρες και στον πολιτισμό τους».

Διότι «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη»

Γιατί τόση φασαρία; Η απάντησή του: «Γιατί είναι πολλά τα λεφτά, Άρη».

Το ζητούμενο, κυρίως για το καλό των χρηστών και την ισχύ εν τη ενώσει του ελληνικού τραγουδιού είναι η συγχώνευση της «Αυτοδιαχείρισης» με την ΕΔΕΜ. Η τελευταία ζητά, από πλευράς της, διαχειριστικό και οικονομικό έλεγχο και για τους δύο οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης (ΟΣΔ), όπως προβλέπει ο νόμος περί συγχωνεύσεων. Κάτι όμως που δεν φαίνεται να αποδέχεται η άλλη εταιρεία.

Έλεγχος, όπως έγινε και για την ΕΥΕΔ και για την «Αυτοδιαχείριση», από την ξένη εταιρεία Ernst & Young. Με ανοιχτή επιστολή τους, 146 δημιουργοί της «Αυτοδιαχείρισης» ζητούν πρόσβαση σε αυτό το πόρισμα ελέγχου, που παρά την επιμονή τους δεν έχει δοθεί. «Αυτό δημιουργεί ένα κακό προηγούμενο, δεδομένου ότι τα ευρήματα του ελέγχου της ΑΕΠΙ δημοσιοποιήθηκαν, αν και επρόκειτο για ιδιωτικό φορέα. Ενώ τα ευρήματα της κρατικής ΕΥΕΔ/ΟΠΙ παραμένουν στο σκοτάδι, τη στιγμή μάλιστα που καμία από τις προμήθειες, τις προσλήψεις ή τις αναθέσεις, όταν έγιναν κατά τη σύσταση της ΕΥΕΔ, δεν είδε το φως της δημοσιότητας, σύμφωνα με τον νόμο περί Διαύγειας», αναφέρουν. «Να δοθούν στη δημοσιότητα και τα δύο πορίσματα», λέει από την πλευρά της η ΕΔΕΜ.

«Υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας μεταξύ των δύο πλευρών. Ο καθένας αντιλαμβάνεται την ένωση με διαφορετικό τρόπο», υποστηρίζει η Ειρήνη Σταματούδη.

Και εδώ έρχεται να προστεθεί η προσφυγή της «Αυτοδιαχείρισης» στο Συμβούλιο της Επικρατείας, για να αφαιρεθεί η άδεια από την ΕΔΕΜ. Που σημαίνει να προσβληθεί και η απόφαση της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη και η σχετική κοινή υπουργική απόφαση με το Οικονομικών.

Αναπομπή στην ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας

Το Δ’ Τμήμα του ΣτΕ συζήτησε ήδη την προσφυγή. Και ανέπεμψε το θέμα στην Ολομέλεια του Συμβουλίου, που θα συνέλθει στις αρχές Απριλίου. Από την πλευρά του υπουργείου υποστηρίζεται, σύμφωνα με πηγές, ότι «δεν πρόκειται για απόφαση αλλά για αναπομπή του θέματος στην ολομέλεια». Ο υφυπουργός Σύγχρονου Πολιτισμού, Νικόλας Γιατρομανωλάκης, που ρωτήθηκε στο πλαίσιο της έρευνας, δεν θέλησε να σχολιάσει.

«Όταν έκλεισε η ΑΕΠΙ, όλοι βρεθήκαμε αιωρούμενοι», μου εξηγεί ο Χρήστος Νικολόπουλος. «Ο μόνος οργανισμός διαχείρισης που υπήρχε ήταν η ‘Αυτοδιαχείριση’, στην οποία πήγαν μόνον 30 άτομα. Τι σημαίνει αυτό; Δεν είχαν εμπιστοσύνη για να πάνε. Διότι είχε συνθέτες του ενός τραγουδιού, που ψηφίζονταν διαρκώς.

«Δεν θέλουν να χάσουν το μισθό τους, αυτοί οι άνθρωποι»

«Έδιναν προκαταβολές σε δημιουργούς και υπόσχονταν μίνιμουμ γκαραντί, παρανόμως, ή μισθούς που δεν προβλέπονταν καν στο καταστατικό. Δεν θέλουν να χάσουν το μισθό τους αυτοί οι άνθρωποι. Γι’ αυτό μας σαμποτάρουν. Θεωρώ ανελέητο τον πόλεμο που γίνεται.

«Όλα αυτή την περίοδο τους καλούσαμε να μην έχουμε δύο οργανισμούς. Σε απάντηση, μας καταγγέλανε ότι έδωσε παράνομα την άδεια στην ΕΔΕΜ η Λίνα Μενδώνη. Ότι δεν έχουμε δώσει business plan. Ενώ κι εκείνοι δεν είχαν δώσει, διότι τότε δεν προβλεπόταν. Καταθέσαμε έκθεση βιωσιμότητας. Και, πλέον, και business plan.

«Δεν θα πάμε σε αυτούς, με τίποτα. Στηρίζουμε την ανεξάρτητη ΕΔΕΜ, που είναι ανοιχτό βιβλίο. Τώρα, που ήρθε και η ξένη Orfium, θα μείνουν στο τέλος μόνον οι δημιουργοί του ελληνικού ρεπερτορίου, σαν φτωχός συγγενείς, να τρωγόμαστε σαν τα κοκοράκια μεταξύ μας».

Ένας «ανηλεής πόλεμος» από κάθε πλευρά

Από την δική του πλευρά, ο Χρήστος Λεοντής μιλάει για «έναν ανηλεή πόλεμο ενάντια στην ‘Αυτοδιαχείριση’. «Σαν φορέας, όταν κάνεις πόλεμο, δεν μπορεί να ζητάς να κάνουμε κολλεγιά. Λέω στους συναδέλφους, Ελάτε. Δεν σας εμποδίζει κανείς να πείτε ‘είμαι ο τάδε και θέλω να σας αναθέσω τη διαχείριση των δικαιωμάτων μου’. Ας αφήσουν τις δικαιολογίες. Είναι έτοιμα τα πράγματα. Δεν καταλαβαίνω ποιος είναι ο λόγος που αντιδρούν. Πολλοί, βέβαια, είχαν συνηθίσει στις ρεμούλες της ΑΕΠΙ. Και κάποιοι ήταν έμμισθοι.

«Έχει γίνει 5-6 φορές έλεγχος. Μιλάνε για το δάνειο. Μα δόθηκε ένα εκατ. ευρώ δάνειο από αγγλική τράπεζα για να στηθούν τα γραφεία της ‘Αυτοδιαχείρισης’.

«Και, παράλληλα, ακόμη και η κρατική ραδιοτηλεόραση, η ΕΡΤ, λειτουργεί ως πειρατικός σταθμός. Όταν χρημάτισα πρόεδρος εκεί, πήραμε ομόφωνα απόφαση για μια ηλεκτρονική πλατφόρμα με απευθείας σύνδεση στους οργανισμός των πνευματικών δικαιωμάτων, με υποχρέωση των παραγωγών να κάνουν λίστες με τα τραγούδια που παίζουν. Δεν τηρήθηκε».

Ενώπιοι με τα χρεωστούμενα των καναλιών

Και από την πλευρά της ΕΔΕΜ επιβεβαιώνονται τα χρεωστούμενα των καναλιών, σε πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών. Από τα οποία ζουν, στην πραγματικότητα, πολλοί από τους δημιουργούς ή και από τους κληρονόμους τους. Μιλάμε για ένα ποσό της τάξης των 8.000.000 ευρώ, που κατορθώθηκε μόλις πρόσφατα να ρυθμιστεί. Και να καταβάλλεται σε δόσεις. Με ταυτόχρονη ρύθμιση της σταθερής είσπραξης δικαιωμάτων εφεξής. Και, πάντα, με βάση το εκπροσωπούμενο ρεπερτόριο, που κι αυτό μπαίνει συχνά στην ίδια διελκυστίνδα.

«Το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων θα πρέπει να είναι γέφυρα ανάμεσα στους δημιουργούς και τους χρήστες των τραγουδιών», καταλήγει η Λούκα Κατσέλη. «Στηρίζοντας δε το πνευματικό δικαίωμα, δεν στηρίζεις μόνον το ελληνικό τραγούδι, αλλά και την ελληνική γλώσσα», προσθέτει μία ακόμη, σημαντική, παράμετρο. Πρέπει να αποφασίσουμε να το προστατεύουμε. Διότι είναι δημόσιο αγαθό. Ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει και όλοι οι δημιουργοί να συνταχθούν κάτω από έναν Οργανισμό, που θα λειτουργεί, όμως, με διαφάνεια, λογοδοσία και αξιοπιστία».

Πίσω και πέρα απ’ όλα αυτά, το Τραγούδι που γίνεται συλλογική μνήμη είναι ο μέγας πρωταγωνιστής. Αυτό με το οποίο αγαπήσαμε, κλάψαμε, γλεντήσαμε, χαρήκαμε, ταυτιστήκαμε, όλοι εμείς οι «χρήστες» του. Το τραγούδι, που για την Ελλάδα και τον Πολιτισμό της είναι συνυφασμένο με την Ιστορία. Που γίνεται ανάγκη και, ευχόμαστε, να μην γίνεται σιωπή…